Η Κοσμητεία της Σχολής Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών εκφράζει, εκ μέρους όλης της Σχολής, τη βαθύτατη θλίψη της για την απώλεια του Ομότιμου Καθηγητή Κωνσταντίνου Παναγόπουλου.
Ο Κ. Παναγόπουλος υπηρέτησε τη Σχολή και το ΕΜΠ ως Πρόεδρος του τότε Τμήματος Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών (1994-98) και ως Αντιπρύτανης ΕΜΠ σε δύο θητείες (Εκπαίδευσης το 1986-88 και Έρευνας το 1991-94).
Υπήρξε μάχιμος μηχανικός μεταλλείων μεταλλουργός σε δύσκολα μεταλλευτικά έργα, εντός και εκτός Ελλάδας (Σέρρες, Μύκονος, Κίρκη, Σουδάν, Συγκρότημα Σκαλιστήρη κλπ). Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ecole Nationale Superiere des Mines de Paris, στο πεδίο της επιχειρησιακής έρευνας και στη συνέχεια ακολούθησε ακαδημαϊκή πορεία στο ΕΜΠ. Υπήρξε ένας εκ των πρωτοπόρων διεθνώς της εισαγωγής της μαθηματικής ανάλυσης και της επιχειρησιακής έρευνας στον κλάδο της μεταλλευτικής.
Ο Κ. Παναγόπουλος υπήρξε ο εμπνευστής και πρωτεργάτης της διάσωσης των μεταλλευτικών και μεταλλουργικών εγκαταστάσεων της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου και της ίδρυσης του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου. Βαθύς μελετητής της ιστορίας του μεταλλευτικού κλάδου ο ίδιος, ενέπνευσε την αγάπη για τον κλάδο και την ιστορία του στους μαθητές και συνεργάτες του. Ταυτόχρονα, υπήρξε πρωτοπόρος στην εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στη μεταλλευτική, αλλά και σε θέματα χρήσης υπόγειων χώρων και περιβαλλοντικής προστασίας.
Ο Κ. Παναγόπουλος, με την ευρύτατη καλλιέργεια και την πολύπλευρη προσωπικότητά του αλλά και τα σταθερά χαρακτηριστικά της παρουσίας του όπως ο σεβασμός στο διαφορετικό, η συμπαράσταση στους νέους και η πειθώ, αποτελεί μια εμβληματική ιστορική προσωπικότητα για τον κλάδο και τη Σχολή. Η δράση και οι απόψεις του αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη τόσο για τη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών όσο και για το ΕΜΠ γενικότερα.
Η Κοσμητεία της Σχολής ΜΜΜ εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του. Ας είναι η σκέψη ότι οι μεγάλοι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν γονιμοποιώντας τη σκέψη των ανθρώπων που ακολουθούν μια μικρή παρηγοριά σε αυτές τις στιγμές της μεγάλης θλίψης.